Bron: Maandblad van de Vlaamse Imkersbond
Jaargang: 98
Jaar: 2012
Maand: Jan-Feb
Auteurs: Charlie Eylenbosch

OVER HONING VERKOPEN

De oogst van 2011 was dermate goed dat sommige collega-imkers meer een probleem hebben om ervan af te geraken, dan met het oogsten zelf. Het heeft inderdaad geen zin om dat goede goedje langer dan een jaar op te slaan. Daarvoor is het te goed voor de mensheid. En daarvoor hebben de bijen te goed hun best gedaan. Daarom dacht ik om een aantal verkoopstips vanuit eigen ervaring te grabbel te gooien. En enkele bedenkingen meteen.

Prijs

Elke bij de KonVIB aangesloten imker weet dat de richtprijs al enkele jaren op 6 euro voor 500 gr ligt. Wat niet vermeld wordt, is of het leeggoed al dan niet inbegrepen is. Sommigen – zoals ik – betalen voor het leeggoed een tarief terug. In mijn geval is dat 0,30 euro per pot. De verwachting is dat milieubewuste verbruikers het leeggoed graag terugbrengen en meteen willen inwisselen voor volle potten.

Goed voor je commerce en voor het milieu dus! Er zijn evenwel collega’s die voor het teruggebrachte leeggoed niets terugbetalen en zij zeggen geen minderverkoop te hebben daardoor. De prijs in hun geval is dan ook 4,5 euro per pot. We laten het evenwel aan de imker zelf over of hij/zij het leeggoed al dan niet terugneemt. Ik ervaar soms ook dat glazen in onzindelijke staat of met een moeilijk af te nemen etiket terugkomen.

Sommige klanten zijn grootverbruikers en kopen per doos met een hoeveelheid van zes of twaalf. Ja, je zou ze een korting kunnen aanbieden, hoewel ik daar voorlopig van afzie. Gehoord dat de prijs van suiker voor volgend jaar gevoelig zal omhoog gaan. In dat geval overwegen sommigen de prijs op te trekken naar 6 euro en meer. Misschien komt er (liefst) wel een nationale hogere richtprijs dan.

Op de Brusselse happening voor het koninklijk paleis op de autovrije zondag van september stonden op de agrarische site twee Waalse beroepsimkers hun honing te verkopen. Aan 6 of 7 euro per pot, ik wil er van af zijn. Gevraagd naar hun prijs, repliceerde de man: ‘Et vous, est-ce-que vous payez des impots?’ De man had bij de 100 kasten, zo bleek! En ja, meer dan 24 kasten is aangifte- en belastingplichtig.

In de Wereldwinkels (Fairtrade) staat de honing als volgt geprijsd onder deze benamingen: Biohoning crème 2,75 euro/250 g (of 11 euro/kg); honing Maya 2,95 euro voor 250 g in knijpfles (of 11,80 euro/kg); 500 g aan 4,29 euro (of 9,58 euro/kg).

Chileense crèmehoning kost 3,99 euro voor 500 g en 7,55 euro voor 1 kg.

We weten – of weten niet – dat deze honing ingepot wordt in een bedrijf in België. Of deze van imkers uit de derdewereld afkomstig is, is zeer de vraag. Hoewel ik het die (armere) bijenboeren van harte zou gunnen daar niet van!

Etiket

Vroeger werkte ik met voorgedrukte klevers waarop met de printer de eigen gegevens nog moesten ingevuld worden. Omdat die na gebruik zo moeilijk af te krijgen waren, bedacht ik hoe dit makkelijker kon. Sinds jaren werk ik dan ook met gewoon printpapier. Om de paar jaar verander ik mijn afbeelding. De op te drukken gegevens pas ik gewoon aan op mijn computer en ik druk zoveel bladen (tien etiketten op één A4) af als ik nodig heb.

Een papiersnijmachine van 20 euro verdeelt of versnijdt de afdrukken in etiketten. Ondertussen heb ik een papje behanglijm gemaakt. Met een borsteltje wrijf ik de etiketten in en rol dan de lege pot over het etiket. Daarna vul ik de potten. Een groot voordeel: na gebruik gaat het etiket er heel makkelijk af!

Een collega-advocate merkte op een imkers samenkomst terecht op dat in grootwarenhuizen de herkomst van de honing vaak niet vermeld is op het etiket. Nochtans is dit een wettelijke verplichting – waar voorlopig alleen de kleine imker zich blijkbaar aan houdt. Grootproducenten en leveranciers doen hier de kleine imkers dus commercieel nadeel aan.

Hoog tijd voor de KonVIB om dit item op federaal vlak aan te kaarten bij ministerie of parlementariër of Federaal Agentschap voor de Voedselveiligheid (FAVV). Jan met de pet weet intussen gelukkig wel dat de inlandse honing authentiek en de beste is.

Ruilhandel en andere kanalen

De meesten hebben een vast cliënteel en doen meestal aan thuisverkoop.

Hoe kan je dat desgewenst nog uitbreiden? Het valt te proberen om aan ruilhandel te doen met je honing. Laat aanvoelen dat je imker bent aan je (plaatselijke) winkelier, bakker, beenhouwer,melkleverancier, bierbrouwer … Misschien is hij wel geïnteresseerd in je honing. Soms weten ze nog niet dat je imker bent.

Eerste opdracht is dus: je naam en product aanprijzen. Een bordje aan huis met de melding Honing te koop of iets dergelijks, is het minimum minimorum. Tweede zaak is: je product aan de man/vrouw brengen. Zo heb ik in mijn fietstas of auto meestal één of twee potten in voorraad. Als men mij aanspreekt, kan ik onmiddellijk leveren of ruilen. En het werkt. Ook bouw je na jaren een zekere naambekendheid en komen mensen vanzelf naar je toe. Aan potentiële nieuwe klanten of aan mensen die je contactgegevens willen, kan je altijd een visitekaartje (of honingetiket) afgeven.

Een andere manier om je product aan te bieden is internet of mailbox. Verzamel mailadressen van (mogelijke) klanten en stuur af en toe een bericht of nieuwsbrief(je). Ik kan je zeggen: het werkt. En als je een cadeau moet zoeken voor een ziekenbezoek, doopfeest, verjaardag, jubileum, Nieuwjaar, Kerstmis … tja, waarom niet iets van eigen gewin?

Op marktgebied speelt ook de wet van vraag en aanbod. Een grootproducent die met thuisverkoop zijn product(en) niet volledig kan kwijtraken, is noodgedwongen op andere kanalen aangewezen: markten of winkels, bakkers, werkmidden of andere verkooppunten (dat kunnen ook familieleden of vrienden zijn). Zelfs huis-aan-huisverkoop met hulp van medewerkers bestaat. Vanzelfsprekend is er een winstmarge voor deze mensen, en daalt de relatieve winstmarge voor de producent (imker). Wel moet de imker nagaan of hij geen andere verplichtingen heeft zoals BTWaangifte bijv., als hij met derden werkt.

Hoe meer honing een imker oogst, hoe meer hij geneigd zal zijn om de prijs te verlagen. De verkoop heeft ook een verzadigingspunt. Eenmaal dit punt bereikt, is het raadzaam niet langer uit te breiden met bijenvolken, tenzij men andere objectieven op het oog heeft: bestuiving, koninginnenteelt, reservevolken …

Verkopen vraagt tijd en energie. Wie thuis verkoopt, moet bereid zijn om volk over de vloer te ontvangen, zijn klanten vriendelijk te woord staan, wat meer uitleg geven dan ze vragen, evt. de bijenhal laten bezoeken (indien in de nabijheid en als de klant geen bijenvrees heeft), enz. Sommige honingverbruikers zijn nieuwsgierig naar de authenticiteit van de honing en ook wel eens naar wat het imkeren allemaal omvat.

De klant is koning, zegt het spreekwoord. Leg hem dus maar in de watten! Het strekt ons en vooral de bijen tot eer, dat we een kwaliteitsproduct aanbieden, waar menig mens preventief beter van wordt. En … goede honing prijstzichzelf!